เหตุที่ต้องมีการแบ่ง คลาส ก็เพื่อให้เกิดความเป็นระเบียบ เป็นการแบ่ง ไอพี แอดเดรส ออกเป็นหมวดหมู่นั้นเอง สิ่งที่จะเป็นตัวจำแนก คลาส ของ เน็ตเวิร์ก ก็คือ บิต ทางซ้ายมือสุดของตัวเลขตัวแรกของ ไอพี แอดเดรส (ที่แปลงเป็นเลขฐาน 2 แล้ว) นั่นเอง โดยที่ถ้า บิต ทางซ้ายมือสุดเป็น 0 ก็จะเป็น คลาส เอ ถ้าเป็น 10 ก็จะเป็น คลาส บี ถ้าเป็น 110 ก็จะเป็น คลาส ซี ดังนั้น ไอพี แอดเดรส จะอยู่ใน คลาส เอ ถ้าตัวเลขตัวแรกมีค่าได้ตั้งแต่ 0 ? 127 (000000002 ? 011111112) จะอยู่ใน คลาส บี ถ้าเลขตัวแรกมีค่าตั้งแต่ 128 ? 191 (100000002 ? 101111112) และ จะอยู่ใน คลาส ซี ถ้าเลขตัวแรกมีค่าตั้งแต่ 192 - 223 (110000002 ? 110111112) มีข้อยกเว้นอยู่นิดหน่อยก็คือตัวเลข 0, 127 จะใช้ในความหมายพิเศษ จะไม่ใช้เป็น แอดเดรส ของ เน็ตเวิร์ก ดังนั้น เน็ตเวิร์ก ใน คลาส เอ จะมีค่าตัวเลขตัวแรก ในช่วง 1 ? 126

         สำหรับตัวเลขตั้งแต่ 224 ขึ้นไป จะเป็น คลาส พิเศษ อย่างเช่น คลาส ดี ซึ่งถูกใช้สำหรับการส่งข้อมูลแบบ Multicast (มันติแคท)() ของบาง แอพพลิเคชัน และ คลาส อี ซึ่ง คลาส นี้เป็น แอดเดรส ที่ถูกสงวนไว้ก่อน ยังไม่ถูกใช้งานจริง ๆ โดย คลาส ดี และ คลาส อี นี้เป็น คลาส พิเศษ ซึ่งไม่ได้ถูกนำมาใช้งานในภาวะปกติ

ตัวอย่าง ไอพี แอดเดรส
- Class A ตั้งแต่ 10.xxx.xxx.xxx
- Class B ตั้งแต่ 172.16.xxx.xxx ถึง 172.31.xxx.xxx
- Class C ตั้งแต่ 192.168.0.xxx ถึง 192.168.255.xxx

         จาก ไอพี แอดเดรส เราสามารถที่จะบอก ได้คร่าวๆ ว่า คอมพิวเตอร์ 2 เครื่องอยู่ใน เน็ตเวิร์ค วงเดียวกันหรือเปล่าโดยการเปรียบเทียบ เน็ตเวิร์ค ไอดี ของ ไอพี แอดเดรส ถ้ามี เน็ตเวิร์ค ไอดี ตรงกันก็แสดงว่าอยู่ใน เน็คเวอิร์ค วงเดียวกัน เช่น คอมพิวเตอร์ เครื่องหนึ่งมี ไอพี แอดเดรส 1.2.3.4 จะอยู่ใน เน็ตเวิร์ก วงเดียวกับอีกเครื่องหนึ่งซึ่งมี ไอพี แอดเดรส 1.100.150.200 เนื่องจากมี เน็ตเวิร์ก ตรงกันคือ 1 (คลาส เอ ใช้ เน็ตเวิร์ก ไอดี 1 ไบต์)